فریدون و فرخ

چند روزی بود که یک تلفن ناشناس به من زنگ می زد و با هیجان می گفت سلام! و اندکی تأمل که جوابش را بدهم. بعد ادامه می داد ... پ... کاندیدای دور دوم نمایندگی مجلس شورای اسلامی... و من همانجا تلفن را قطع می کردم. خلاصه پنجشنبه شب ساعت 11 داشتیم با بانو زخم کاری را می دیدیم که باز تلفنم زنگ خورد. از همان شماره ناشناس. جواب ندادم. دوباره زنگ خورد و این قضیه چند بار تکرار شد... خانمم شک کرده بود و می گفت کیه. فریدون و فرخ...

یادش اصلا نبخیر. من از آن دسته آدم هایی هستم که هیچگاه دلش برای کودکیش تنگ نمی شود. ما بی آنکه بخواهیم زود بزرگ شدیم اما همیشه کودک ماندیم. هر گاه یکی از هم سن و سال های ما نماینده مجلس شود یا در شهر کوچکمان پستی بگیرد تعجب می کنیم. از بس که این بزرگتر ها مثل بتون چسبیده اند به این صندلی ها و دل نمی کنند. گویی با خدا قرار گذاشته اند از صندلی به تابوت منتقل شوند و از اتاق ریاست مستقیم به خانه ابدی کوچ کنند.اما این موضوع انشاء برای من نماد همان چیزی است که الان هستیم: کلیشه و عدم خلاقیت. هر سال از سوم ابتدایی تا دبیرستان این اولین موضوع انشای سال بود. از بس معلمانمان ایده نداشتند. تقضیر هم نداشتند. درگیری در امور روزمره باعث می شود که ذهن انسان درگیر روزمرگی ها شود و دیگر جایی برای انتزاع باقی نماند. ما همان نسلیم که با بحران زاده شده ایم و در بحران های ادامه دار زندگی کردیم و احتمالاً در بحران می میریم. سال 1382 بود که بحران هسته ای شروع شد. الان زادگان آن روزها در حال پایان دادن به مقطع کارشناسی خود هستند و این بحران همچنان ادامه دارد. گویی ناف ما را با بحران بسته اند و ما محکومان زندانی در دریای پرتلاطم بحرانیم.به رسم هر سال عید را در خانه نماندیم. از دو روز قبل به شهرمان رفته بودیم. قرار نبود جای دیگری برویم. سال تحویل همراه پدر و مادرم به گلستان شهدا رفتیم و آنجا سال را تحویل کردیم. بر سر مزار پدربزرگم هم حاضر شدیم و فاتحه ای خواندیم. بعد هم بر سر مزار شهدای گمنام صفائیه رفتیم. در راه خواهرم زنگ زد و سال نو را تبریک گفت. به خانه آمدیم. روزه داری مانع از خوشگذرانی می شود. برای همین زمان را با بچه ها می گذرانم. ماشین مسعود را شستم. ساعت هدیه امیرعباس را هم به او د فریدون و فرخ...